عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

اگه از من بپرسند تو محرم امسال چی گیرت اومد می گم دو تا نکته ی  نسبتا عمیق یاد گرفتم که برام کافیه. یکی معنای دوم کلمه ی "یا ابا عبدالله الحسین" که می شود پدر همه ی بندگان خدا که توضیحش خود کتابی است مفصل. و دیگری علت گریه ی برای امام حسین. این صحنه را فراموش نمی کنم: (الان دیگه از جو عزاداری اومدیم بیرون، این خاطره رو از روی جوگیرشدن ننوشتم): شب عاشورا و در اوج سلوک ، هنگام سخنرانی ... محتوی صحبت حول این محور بود که تا وقتی نفس وجود داشته باشه نمی شه گریه کرد، اما هنگامیکه کسی این دل سنگی رو بشکونه یکی از صفات خداوند بر اون تجلی می کنه و نشونه اش هم همینه که اشک سرازیر می شه. در اون لحظه به دلیل نبودن جا من در آشپزخونه بودم و صحبت ها رو می شنیدم. دیدم فردی که روی یه صندلی کنار در نشسته داره آروم آروم قطرات اشکش سرازیر میشه. سریع مشغول یه کار دیگه شدم، چون نزدیک بود من هم گریه ام بگیره. و این صحنه زیباترین صحنه ای بود که از محرم امسال به یاد دارم. موقع عزاداری هم من بیرون از خونه بودم. آخه داشتیم غذا ها رو می کشیدیم ! حالا جای شکرش باقیه که مثل پارسال زیاد نخندیدیم! ولی فکر کنم اون شب تنها شبی بود که بعد از گریه به این اندازه خندیده بودم! میان خنده می گریم چو شمع اندرین مجلس ...

امروز یکی از خاله هایم زنگ زد خونه مون گفت بلیط ها ی قطار مشهد جور شد. خلاصه امشب یاد اخرین سفر مشهدم افتادم. بذار ببینم کیا بودن؟ پیر صبا، پیر خمین، حامد، دکتر ... و چندین نفر دیگه که الان یادم نمیاد. دکتر شب چهارشنبه رو یادته؟ دعای توسل صحن گوهرشاد رو می گم ...  عجب شبی بود ... حیف که بقیه نیومدن.

لطف خدا بیشتر از جرم ماست                   نکته ی سربسته چه دانی خموش

گوش من و حلقه ی گیسوی یار  روی من و خاک در می فروش

اون چند روزی که مدارس به علت افت فشار گاز و برف و این چیزا تعطیل شد فرصت کردیم تا دو تا کتاب را مطالعه کنیم. اولی کتاب داستان کیمیاگر اثر پائولو کوئیلو بود. اول داستان جالب بود ولی آخرهاش به قولی خز شد! ولی یک شخصیت داستان برام جالب بود. «پیرمرد بلور فروشی که در آن زمان آرزو داشت که روزی به مکه برود و وقتی هم مرد جوان اسپانیایی از او پرسید چرا نمی روی جواب می دهد که: من هر روز به این امید از خواب بر می خیزم که بروم کار کنم و یک روزی بتوانم به مکه بروم، ولی هرگر به آنجا نمی روم چون اگر بروم دیگر به ارزوی خودم رسیده ام و دیگر هدفی برای زندگی کردن نخواهم داشت. این امید که روزی می توانی به مکه بروی به من قدرت کار کردن می دهد.» برای من بیدار شدن در صبح زود ساعت شش و بیست دقیقه که خیلی مشکله. ولی بعضی روزها بعضی از مسائل هست که به من نیرو می بخشد تا از رخت خوابم  دل بکنم. به قول پیر صبا: همه ی ما می گردیم و می گردیم و می گردیم، تا یه روزی اون چیزی رو که می خوایم پیدا کنیم. حالا شما با چه امیدی از خواب بلند می شوید؟ درس؟ کار؟ زن و بچه؟ دیدار دوستان؟ یا یه چیز دیگه؟

کتاب دیگری که مطالعه کردم، کتاب شب های مکه ی آیت الله سید حسن ابطحی بود. البته روی نت. (ایشان پدر همین محمد علی ابطحی هستند. که هم اکنون در شهر مشهد ساکن اند) خاطرات بسیار جالب و خواندنی ای می نویسند. از موارد قابل تامل این کتاب قصه ی اجنه  بود که به قلم خود معظم له نوشته شده بود.

پ.ن. در ضمن هر کس شعر کامل مصراعی را که در عنوان نوشته ام و شاعرش را می داند بنویسد. چون من یادم رفته.

بر بساط نکته دانان خودفروشی شرط نیست

یا سخن دانسته گو، ای مرد عاقل یا خموش

پیر هرات
--------------------------------------------------------

پی نوشت پس از مطلب: لینک داستان مطرحه در شب های مکه را گم کرده بودم امروز (پنج شنبه) آنرا پیدا کردم. این است. داستان ابتدا از زبان خود نویسنده ی کتاب است و سپس از زبان حاج شیخ اسماعیل سرابی(حسین زاده). دو نکته درمورد این داستان وجود دارد: ۱- کسی که این خاطره رو تعریف کرده یک فرد عامی نیست و این نکته ی بسیار مهمی است. ۲- هدف از خواندن این داستان فزونی ایمان نسبت به خالق جهانیان است.