ما مستان الستیم جز باده ننوشیم (مولوی)

جمعه به صورت اتفاقی رفته بودیم یه جایی. با یه پسر هشت ساله آشنا شدم. می گفت من هیچ وقت از رو نمی رم!! هیچ وقت!! خلاصه ما هم که تو تیکه و این حرف ها کم نمی یاریم کلی خندوندیمش. کل روز با اون بودم. آخر سر که رفتش اول با خودم گفتم آخیش راحت شدم! ولی بعدش حالم گرفته شد!  چون می دونستم اون دیدار، اولین و آخرین دیدار ما بود و ما هرگز همدیگر را نخواهیم دید!!

حالا اون یکی رو چی کارش کنم!؟ روانیه به تمام معنای کلمه! از یه طرف از دیوانه کاری هاش بدم میاد از یه طرف دیگه هم دلم می سوزه برای خودش چون یه بیماره و دست خودش نیست. بچه هم هست! دلم هم برای مادرش می سوزه. خوب باید تحمل کرد دیگه.

***

به قول مولوی:

نوبت کهنه فروشان در گذشت

نو فروشانیم و این بازار ماست:

یا علی مدد!

دست آن شیخ ببوسید که تکفیرم کرد

محتسب را بنوازید که زنجیرم کرد

معتکف گشتم از این پس به در پیر مغان

که به یک جرعه می از هر دو جهان سیرم کرد

دل درویش به دست آر که از سر الست

پرده برداشته آگاه ز تقدیرم کرد

پیر میخانه بنازم که به سر پنجه ی خویش

فانیم کرده، عدم کرده و تسخیرم کرد

سری می زنیم به محفل حضرت دوست، که به قول شاعر:

 ای دوست مرا خدمت پیری برسان

فریاد رسا به دستگیری برسان

ما زاده ی عشقیم و پسرخوانده ی جامیم

در مستی و جان بازی دلدار تمامیم

دلداده ی میخانه و قربانی شٌربیم

در بارگه پیر مغان پیر غلامیم

بی رنگ و نوائیم ولی بسته ی رنگیم

بی نام و نشانیم و همی در پی نامیم

از مدرسه مهجور و زمخلوق به کناریم

مطرود خرد پیشه و منفور عوامیم

با هستی و هستی طلبان پشت به پشتیم

با نیستی از روز ازل گام به گامیم

پ.ن. وعده ما، شنبه ها!

هوالهو

پیر هرات