مدینه و مشهد

پارسال همین موقع ها بود که مشهد بودیم. منظورم ایام فاطمیه است. در محضر مقدس امام رضا(ع). خوب، اون موقع هم شب جمعه بود فکر می کنم. شنیده بودیم که در یکی از صحن های حرم برنامه ای هست. طبق معمول دعای کمیل. راستش هنوز هم که هنوزه اون روضه ی جان سوز فاطمه زهرا در گوشم می پیچه:

یکی تعریف می کرد که رفته بودم مدینه...

 با یه جوان عربی آشنا شدم...

 اون بهم گفت: آقا، من شنیدم این امام رضای شما خیلی مظلومه ... (صدای گریه جمعیت: آخه فرض کنین روبروتون گنبد طلایی امام رضا هستش، آدم چه حسی پیدا می کنه؟!)

 بعد بهم گفتش که من این رو شنیدم... رفتم مشهد تا خودم از نزدیک ببینم...

 وقتی برگشتم با خودم می گفتم این فاطمه ، تو مدینه چه قدر مظلومه ...

 آخه امام رضا ضریح داره ، گنبد داره ... (صدای گریه جمعیت)

 با خودم گفتم آخه امام رضا کبوتر داره ، زائر داره ... ولی فاطمه اینجا چی رو داره؟!

(صدای گریه جمعیت شدید تر می شود)

واقعا فاطمه چه قدر مظلومه. این وهابی های لجنی که الان تو عربستان قدرت رو دارند اجازه ندادند حتی یه سنگ قبر کوچیک مشخص کنه که قبر ائمه ی ما کجاست؟ فقط با یه تیکه سنگ؟  آخه الان هم مظلومیت؟ اون موقع هم مظلومیت؟ مگه یادتون نیستش که فاطمه شبانه دفن شد؟ پهلوی مادر شکست؟ اون چادر کهنه ی بی بی رو زمین کشیده شد؟ کتک خورد؟ چادرش خونین شد؟  ولی ما الان هم نموتونیم اونجا مفاتیح همراهمون باشه؟

خدا می دونه که قلب امام زمان چه قدر جریحه دار شده. خدا می دونه امام زمان چه قدر اشک ریخته ...

هوالهو

پیر هرات