خاطره ای باور نکردنی

 دو سال پیش بود که مرحوم پدربزرگم برایم خاطره ای تعریف می کرد:

< چندین سال پیش، آن موقعی که من در قم از طرف آموزش و پرورش به عنوان رئیس فرهنگ این شهر انتخاب شده بودم هر هفته به دیدن آیت الله بروجردی می رفتم و با ایشان گفتگو می کردم.

یکی از روز ها بود که خاله (...) ات که آن موقع دو یا سه سال بیشتر نداشت مریضی بسیار سختی گرفته بود. آن شب هم قرار بود که من برای کاری به قم بروم. خیلی نگران بودم. مریضی وی بسیار سخت بود بطوریکه از شدت تب نمی توانست تکان بخورد. فکر می کنم یکی از همین مریضی های سرخچه یا سرخک بود. ولی آن موقع از واکسن هم خبری نبود. بالاخره از تهران حرکت کردم. طبق معمول به دیدن آیت الله بروجردی رفتم. عرض کردم که یکی از دختر هایم هم اکنون به شدت مریض است. روبروی ایشان یک قندانی بود. دستشان را درآن کردند و چند حبه قند برداشتند. نزدیک صورت خود گرفت و شروع به دعا خواندن نمودند. سپس آنها را به من دادند و گفتند ان شاءالله خیر است. پس از اتمام کارم در قم سریعا به تهران برگشتم. به خانه که رسیدم دیدم حالش وخیم تر شده. جلو آمدم و یک حبه قند را به او دادم تا بخورد. به سختی آن را خورد و خوابید. یکی دو ساعت بعد هیچ اثری از آن بیماری در وی نبود!

از بهترین خاطراتی که در عمرم داشتم همین ملاقات های من با این مرجع بزرگ شیعی بود. >

امروز همین که به یاد این خاطره افتادم، دیوان حافظ رو برداشتم و چون به آقای بروجردی ارادت خاصی دارم  یه تفعلی زدیم به خواجه.اولین بیت شعر چنین بود:

گرچه افتاد ز زلفش گرهی در کارم           همچنان چشم گشاد از کرمش می دارم

یکی از دوستان آقای بروجردی (آیت الله شیخ مجتبی عراقی) برایمان تعریف می کرد:

<موقع تشییع جنازه آقای بروجردی حاج احمد (خادم ایشان) به بنده گفت که آقا میل داشتند شما ایشان را در قبر بگذارید. وقتی ایشان را در قبر گذاشتم، یکی قرار شد تلقین بخواند و حاج میرزا حسن نشسته بود،گفت: من می خوانم، شما هم تکرار کنید.شروع کرد: اسمع ... افهم ... من هم می خواندم. ناگهان دیدم که زمزمه آقای بروجردی می آید، خیال کردم که تصور می کنم. بلند شدم، دیدم صدا نمی آید. دوباره نشسم دیدم همان همهمه آقای بروجردی است و من هم بسیار تعجب کردم. و هیچ شک و شبهه ای هم در این قضیه نیست.>

*توجه:  از آقای بروجردی کرامات بسیاری تعریف شده و کتب متعددی هم زندگینامه و خاطرات ایشان رو چاپ کرده. به هر حال ما فقط جرقه اول رو زدیم. یکی ممکنه اونو خاموش کنه. یکی هم میتونه بره دنبالش و جرقه رو به یه آتیش بزرگ تبدیل کنه. باید نظر خوانندگان وبلاگ رو ببینم. اگه دیدم که این جور مطالب رو مغایر با ارزش های اعتقادی (!!)  خود می دانند، دیگر از این مطالب نمی نویسم که خیال خودم هم راحت تره. شاید هم اینجا جای بازگو کردن این خاطرات نباشه تا کسانیکه این جور مطالب رو مغایر با ارزش های خود می دونند اینا رو نخونند.

با تشکر

پیر هرات