گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت...
و اسمع دعایی اذا دعوتک و اسمع ندایی اذا نادیتک
....................................................................
حجاب چهره جان میشود ، غبار تنم
خوشا دمی که ازین چهره پرده برفکنم
ربنا...ربنا...ربنا...
بنده همان به که ز تقصیر خویش عذر به درگاه خدای آورد
ور نه سزاوار خداوندیش کس نتواند که به جای آورد
الحمد لله الذی وکلنی الیه فاکرمنی و لم یکلنی الی الناس فیهیلونی
(سپاس خداوندی را که مرا به خود وا می گذارد و گرامی ام می دارد و به مردم وا نمی گذارد تا خوارم گردانند.)
پیر خمین
گهگاهی که به وبلاگ گردی می پرداختم، این نکته برایم خیلی جالب بود که اغلب نویسندگان از رفاقت و دوستی ای می نوشتند که به ضرر آنها تمام شده بود یا مثلا می گفتند که دیگر نمی شود به کسی اطمینان کرد و ما این همه خوبی کردیم و فلان کس این جوری جوابمان را داد. بگذارید به شمایی که از این رفاقت ها لطمه خورده اید یک اصل یاد بدهم: " اگر درد سر نمی خواهی، روابطت را با دیگران مختصر کن." (اُشو)
من نمی گویم روابطت را با دیگران قطع کن. بلکه باید آدم اجتماعی ای باشی تا بتوانی در اجتماع زندگی کنی. فقط باید کمی سیاست داشته باشی. یا به قول یه بنده خدایی باید ظرافت به خرج بدی.
ای که بیماری چرا نزد طبیبان می روی؟ جرعه ای می از مغان، ما را کفایت می کند
پیر هرات
___
تا پارسال همیشه فکر می کردم تا چهارپنج سال دیگه که ماه رمضون میفته تو تابستون با اون روزهای بلند و گرما و ... چطوری باید کنار بیام ولی از امسال برای آن روزها لحظه شماری می کنم.
ازقیل و قال مدرسه حالی دلم گرفت یک چند نیز خدمت معشوق و می کنم
حس می کنم مدرسه زیاد هوای این ماهو نداره. فقط یه سری کارهای همیشگی والبته لازم اما نه کافی. اصلا نه حوصله شعار دادن دارم و نه بلدم که شعار بدم. ولی واقعا این رو حس می کنم که معنویت داره می چسبه به کف زمین. اصلا انگار نه انگار که ماه رمضونه و مهمونیه و ضیافت الله و بهار دلها و ... . بعضی ها متاسفانه اینا رو به پشیزی هم نمی خرند. اون هم تو مدرسه ما که قدیم فلان بوده و فلان. فکر هم می کنم که اشکال بعد از اوضاع جامعه (تو مدرسه ما) برمی گرده به بعضی معلما. وقتی معلم هیچ کاری به دانش آموز نداشته باشه و فقط ازش نمره بخواد و اصلا به یاد دانش آموزاش نیاره که آقا ماه رمضونه و یه ذره به خودتون برسید و ... واز این هم بدتر خودش هم دوزاریش نیفته باشه که ماه رمضونه ، چی کار میشه کرد؟ و همه اینا برمی گرده بی سیستم یک وجهی دیدن همه موضوعات که تو جامعه ما داره به یک ارزش تبدیل می شه. یعنی یا درس بخون یا برو دنبال معنویت و نمی شه این دو را توامان داشت . انگار نه انگار که شهدایی بودند که رتبه 81 کنکور ( از این بهتر مثال دم دستم نیومد) داشتن یا انگار شهید چمران یه آدم داغونی بوده که فقط درسش رو می خونده و وقتی که شده دکتر چمران تازه رفته سراغ خدا و پیغمبر و بعد اینچنین عاشقانه دعای کمیل رو ترجمه کرده... و مانند اینها که کم هم نداریم. (الان از بلندگوی کامپیوتر نوای حجرات مصطفی اسماعیل می آید و آیه « قالت الاعراب امنا قل لم تومنوا ولکن قولوا اسلمنا .....» ...الله اکبر...
و با این روش و سبک ما به هیچی نمی رسیم. می رسیم به جایی که شدیم از اینجا رونده و از اونجا مونده. این حرف منو بخاطر بسپارید و ده سال دیگه وضع مذهبی و علمی را یک معدل بگیرید.
...............................................................................................................................
واین را می گم برای کسانی که رمضان را یک عمر پربرکت می دانند و نه ماهی مانند دیگر ماهها: (اگراشتباهی داشت ببخشید. تا جایی که تونستم سعی کردم بی غلط بنویسم )
گفت پیغمبر که نفختهای حق اندر این ایام می آرد سبق
گوش هش دارید این نفخات را در ربایی این چنین نفخات را
نفخه ای آمدشما را دید و رفت هرکه را می خواست جان بخشید و رفت
نفخه ای دیگر رسد هشیار باش تا از آن هم وا نمانی خواجه تاش
مولانا
می گن خوبه که دعای وداع ماه رو اول ماه بخونیم تا بفهمیم کجاییم. این شعر هم به درد آخر ماه می خوره ولی وضعیتی شبیه دعای وداع داره. ببخشید سرتون رو درد آوردم. التماس دعای خیر.
پیرمغان